Volbrengen

Herinner je je deze nog?

Ergens begin april vertelde ik dat ik  

inspiratie had.

Waarover later vast meer zou volgen.

Nu is het later...

Mijn creative idee was om het strijkkralen huisje om te zetten naar een gehaakt huis.

Leuk idee! :-)

Vol enthousiasme begon ik het idee dat in mijn hoofd zat vorm te geven met de haaknaald. 

Elke strijkkraal stond voor een granny square.

De squares werden 4x4 cm

Ik kreeg stiekem de indruk dat het wel eens een erg groot iets zou kunnen worden.

Verder dacht ik er niet te veel over na en 

haakte vrolijk verder. 

 Het werk werd groter en groter.

Het lag over mijn schoot als ik bezig was.

Het wordt een wandkleed. 

Ik zou hem eerst voor mijzelf maken, totdat ik bij mijn zwangere zusje de babykamer kwam bewonderen. 

Deze kamer heeft aan een kant een muur van vier meter hoog.

 Ik zei: 'zo'n wandkleed zou hier ook erg mooi staan! Dat was mijn zusje met me eens. In mijn hoofd onstond het idee om het niet meer voor mijzelf te houden, maar om het te maken voor mijn tantezegger.

Later heb ik haar voor de zekerheid gevraagd of ze het echt een leuk kado zou vinden. Ja!

In plaats van "home" haak ik de naam boven het huis.

Eén probleem: van een haakwerk zonder einddatum werd het ineens een haakwerk met einddatum, 30 juli ongeveer.

 Ik besloot maar eens een berekening te maken van de hoeveelheid vierkantjes die er nog gehaakt moesten worden:

29x29 = 841 vierkantjes

reeds gehaakt: 461 vierkantjes

841-461 = 380

380:ongeveer 60 dagen = 6.3 vierkantjes per dag

6.3 x 5 minuten per vierkantje = een half uur per dag

Wanneer ik van te voren had geweten (of er niet zo onbevangen in was gestapt) dat er zoveel tijd in zat dan was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen! 

841 x 5 minuten = 4205 minuten, 

4205 minuten : 60 minuten = 70 uur

70 uren!

Wordt er nu weer stil van...

Had ik het niet gedaan dan had ik dit gemist

*heel veel gezellige uurtjes op de bank opgekruld onder een dekentje.

*heel veel gezellige uurtjes in het zonnetje, buiten in de tuin, genietend van de vogeltjes die fluiten.

* heel veel aangename denkuurtjes - tijdens het haken kun je je gedachten heerlijk laten gaan - het is heerlijk rustgevend.

*heel veel gebeden en gedachten over en voor mijn zwangere zusje en toekomstige nichtje, omdat ik er nu echt even voor zat, 

voor deze meisjes bezig was, nam ik ook echt even de tijd om aan ze te denken.

*het plezier van het vormgeven van een creatief idee dat in je hoofd begon en dat je werkelijkheid werd.

 Ik had het niet willen missen!

Dit las ik vanmorgen in 'Jezus spreekt':

(ik zag wel een verband met mijn haakproject ;-))

Er zal geen grens zijn aan wat je kunt volbrengen.

Realiseer je dat. Geef nooit een taak op, omdat die boven je kracht zou gaan, en laat ook nooit een gedachte van die aard toe, tenzij je ziet, dat het niet Mijn wil was, dat je die taak op je nam. Dit gebied Ik je.

Denk aan het nietige scheutje van het sneeuwklokje in de harde grond. Het is er zelfs niet zeker van , dat het door het zonlicht en de warmte zal worden begroet als het zich moeizaam een weg naar de oppervlakte heeft gebaand.

Wat lijkt die taak zijn kracht te boven te gaan. Maar de innerlijke levensdrang in het bolletje stuwt hem omhoog; die volbrengt de taak. Het Koninkrijk der hemelen is hieraan gelijk.