Tanksizze

dinsdag 8 mei 2012

Erica

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik een dag doorbracht met ons sponsorkind

Erica.

(Ik nam deel aan een sponsorreis van Compassion naar de Filippijnen.)

Erica, was ons eerste sponsorkindje en op dat moment sponsorden we haar vijf jaar. In het begin van de sponsoring schreef haar moeder, Mylin, de brieven.

Er ontstond via de brieven een bijzondere band tussen Mylin en mij. Twee moeders die in heel verschillende omstandigheden moeder waren. Ik had enorm veel bewondering voor Mylin, hoe zij, in die moeilijke omstandigheden, zeven kinderen groot bracht.

We schreven over de kinderen, over onze belevenissen, maar ook over het geloof. Mylin had veel vragen en ik beantwoorde ze. Ze schreef vaak dat ze veel aan mijn antwoorden en bemoedigingen had, dat ze er door geraakt werd en dat ze wist dat het God was die door mijn woorden tot haar hart sprak.

-x-x-x-x-x-x-x-x-

De dag vond plaatst in het Ocean Park Manilla. Erica had Mylin en projectmedewerkster Mhye meegenomen. De ontmoeting was zo bijzonder; zo echt, maar tegelijkertijd zo onwerkelijk!

(ik, Erica, Mylin, op de achtergrond Mhye)

Het was bijzonder om samen door het prachtige Ocean Park te lopen, te genieten van de aquaria.

Erica, maar ook Mylin hadden nog nooit zoiets gezien! 'Leeft dit echt allemaal in de zee?' vroeg Mylin verbaasd :-)

Onder het lopen waren we druk aan het kletsen, lachen, huilen en knuffelen. Erica zei niet veel, maar haar blik sprak boekdelen. Zo nu en dan pakte ze mijn hand vast en liepen we hand in hand verder.

Ik had met Compassion geregeld dat ik ook een bezoek aan Erica haar huis en Project kon brengen op de sponsordag. Nu ik er toch was wilde ik ook graag haar 'echte leven' zien.

In de middag vertrokken we met een taxi naar het Project en naar haar huis. Het voelde wel wat vervelend dat ik haar tijd 'ontnam' in het Ocean Park, omdat ik 'zonodig' naar haar huis wilde.

Mylin maakte haar in de auto helemaal druk over de staat van netheid bij haar thuis. Hoe herkenbaar! 'Eric is thuis met de kinderen en ik weet niet of het wel netjes is...'

De foto's van Erica's huis wil ik met jullie delen. Heb ze tot nu toe nooit eerder op internet laten zien, omdat het 'pijnlijk' is om ze te zien. Het doet me verdriet dat mensen waar ik zo veel van hou in deze omstandigheden moeten wonen. Het is onrechtvaardig...

Via (smerige) steegjes die steeds smaller werden kwamen we uiteindelijk bij Erica's huis.

Het was confronterend om te zien waar Erica woont, waar haar leven zich afspeelt. Het allerlaatste, allerkleinste krotje was haar thuis.

Van de vrolijkheid in het Ocean Park naar Erica's realiteit. Ik moest echt even een knop omzetten. Ik wilde niet ter plekke in tranen uitbarsten, mijn emoties tonen. Ik ben dankbaar dat ik opgewekt en vrolijk kon blijven. De tranen kwamen 's avonds.

De foto's spreken voor zich:

Erica

Eric, de vader van Erica. Ook een man van weinig woorden, maar zijn 'big smile' zei genoeg.

'Alles wat hier staat hebben we van jullie gekregen' zei hij

Mijn hart brak...

Bijzonder om te zien dat ze er toch iets gezelligs van maken met de weinige dingen die ze hebben. 

Erica nam me mee naar boven om haar slaapkamer te laten zien. Het was boven erg laag, de ruimte was opgedeeld in twee stukken; Eric en Mylin sliepen met jongste broertje Erish in een apart kamertje. De andere vier (nog thuiswonende) kinderen sliepen in dit deel. Ik heb geen matrassen of dekens gezien.

gaten in de muren

twee slaapgedeeltes

Erica liet mij de stickers zien die ze in de loop van de jaren van ons gekregen had. Op dat moment schaamde ik me en dacht ik 'wat moet ze met al die stickers, ze heeft niks om het op te plakken!'

Oma Estrella kwam ook even langs. Ze woont in de buurt.

Wat een bijzonder paar! Ze deelden een en ander over hun liefde voor elkaar. Het is echt bijzonder dat ze al zo lang bijelkaar zijn. In veel gevallen verlaat de vader het gezin op zoek naar 'een beter leven' of als gevolg van een verslaving.

Ik had in Nederland een bijbel in het Tagalog gekocht voor Eric en Mylin. Ze waren er enorm blij mee! Ze hadden alleen een engelse bijbel. Mylin vond het erg grappig dat ik in mijn land een bijbel in haar taal had gekocht.

Ik had een plakboek voor Erica gemaakt van 'ons leven'. Er zaten een aantal zwaaifoto's in (o.a. van de klas van beide dames, van de kerk), brieven geschreven door onze ouders en broers en zus, twee artikelen die in de krant hadden gestaan over mijn reis en natuurlijk heel veel foto's :-)

Het boek werd uitgebreid bekeken en maakte diepe indruk. Op een gegeven moment vedween Eric met het boek naar boven. Later hoorde ik van Mylin dat hij helemaal geemotioneerd was geweest door de liefde die uit het boek sprak.

de 'wasmachine'

de achtertuin

de muren

de badkamer

Lieve, lieve mensen!

Na het huisbezoek vertrokken we weer naar het Ocean Park. We hadden de 'nibbling fish' nog ten goede. (visjes die aan je voeten knabbelen) Wat hadden we een lol! We hebben zoveel gelachen! Heerlijk om de 'zwaarte' weer even kwijt te raken.

(handen van Mylin en mij)

Gedurende dag heb ik natuurlijk ook veel met Mylin gepraat. Twee weken voordat ik kwam overleed haar oudste zoon Melvin. Het was echt een dag met afwisselende emoties. Verdriet, vreugde, plezier, dankbaarheid, liefde, ...

Mylin heeft wel honderd keer Salamat, het filippijnse woord voor bedankt, tegen me gezegd die dag. Dat voelde ongemakkelijk. Ik voelde mij die grote dankbaarheid niet waard. Ik zou zoveel meer moeten doen..

En toen kwam het afscheid steeds dichterbij... vreselijk! Wat had ik de dag graag nog wat langer gerekt!

'I love knowing that God is always just as near to you as He is to me, because it keeps us so close - in heart, soul and in spirit no matter where we are.'

Het was een bijzondere dag waar ik nog vaak aan terugdenk.

(en waar nog zoveel meer over te vertellen is :-))

Erica nu

Na de reis hebben we een familiegift overgemaakt waarmee het huis is opgeknapt. De houten muren zijn vervangen door stenen muren. De bovenverdieping is verhoogd en er zijn meer slaapkamers gemaakt. Erica heeft nu samen met haar zus een eigen kamer. Ze stuurde een brief met foto's van het eindresultaat. 

Ze schreef o.a. dat ze zo blij was dat ze niet meer bang hoefde te zijn dat hun huis in zou storten wanneer het stormde.

Compassion Nederland

Bevrijd kinderen van armoede in Jezus' naam.

één voor één

maandag 7 mei 2012

Thuis

Na een heerlijke week vakantie in Duitsland was het ook weer heerlijk om thuis te komen.

Dankbaar genoot ik van:

Onze tuin, die steeds mooier (dankzij de inspanningen van Geliefde)en groener wordt.

Onze lekkere grote hoekbank, waar we met z'n allen op passen, waar je heerlijk op kunt zitten/hangen :-)

Ons lekkere warme bad.

Ons heerlijk zachte 'eigen' bed.

Ons Thuis!

Heerlijk!

Van de vele brieven van onze Compassion sponsorkinderen die met de post waren gekomen. Zes brieven en drie foto's!

Jeaneth (links), die met haar elf jaar al een hele dame wordt, Nesly (midden) met haar verjaardagskado's en Anna (rechts) samen met haar moeder met haar verjaardagkado's. Kijk eens naar die lachende gezichten! Prachtig! En op de foto ontdekte ik een piepklein babyvoetje. Zie je hem ook? Anna heeft dus een broertje of zusje gekregen.

Ik voelde me rijk, ik voelde me gezegend.

Wat hebben wij veel!

En wat is het voor ons in verhouding makkelijk om dankbaar te zijn, want het ontbreekt ons aan niets. Toch? We hebben eten, drinken en een dak boven ons hoofd. We hebben een Thuis.

Ik moest denken aan een filmpje over Compassion dat ik ooit op You Tube had gezien.

Richmond (voormalig sponsorkind) vertelt met een lach op zijn gezicht het volgende verhaal:

Het was luchtijd. We zaten rond de tafel en hielden elkaars hand vast. Mijn vader bad voor de lunch die we zouden gaan eten.

Maar er was alleen een probleem:

Onze tafel was leeg...

De lach verdwijnt van zijn gezicht, de pijn verschijnt in zijn ogen wanneer hij aan dat moment terug denkt.

(en dit was vast geen eenmalige gebeurtenis)

Zie hier het betreffende filmpje:

Richmond is nu het hoofd van een organisatie in Afrika die dominees ondersteunt, opleid en voorziet van materiaal.

Mocht jij ook het verschil willen maken in het leven van een kind in armoede, willen delen van je 'overvloed' bezoek dan eens de website van Compassion Nederland.

Deel je geloof,

Deel je hoop,

Deel je liefde.

Ik ben op zoek naar een sponsor voor

Anda

Anda wordt 15 augustus zes jaar. Ze woont in Indonesië.

Mocht je haar willen sponsoren neem dan even contact met mij op.

vrijdag 27 april 2012

Ik wil

Ik wil heel dicht bij U zijn.

Ik wil rusten in Uw liefdevolle aanwezigheid.

Ik wil onrustige gedachten, oud zeer, druk, zorgen

bij U achter laten.

Ik wil vrij zijn, licht, vreugdevol, zorgeloos, vervuld door Uw liefde, Uw Geest.

Ik wil van U leren, U ontmoeten.

Ik wil U zien in de dingen die ik doe, in de mensen die ik ontmoet.

Ik wil Uw liefde delen, Ik wil Uw zaad zaaien.

Ik wil Uw hart verblijden.

Ik wil gehoorzaam zijn aan Uw stem, Uw leiding, Uw woord.

Ik wil...

Maandagmorgen schreef ik een aantal 'Ik wils' op en gedurende week kwam er elke ochtend nog een bij.

'Ik wil onrustige gedachten, oud zeer, druk, zorgen

bij U achter laten.'

Woensdag kwam ik samen met een groepje vriendinnen. Een Vriendin had iets voorbereid voor de avond. Waaronder dit:

Iedereen mocht op een houten prikker een situatie schrijven uit het verleden of heden die pijn had gedaan/doet, haar gevormd had. Daarna knakten we de prikkers (maar braken ze niet) en legden ze vervolgens langs een spijker. De spijker stond symbool voor het offer van Jezus aan het kruis. Vervolgens wikkelden we een rode draad met een hart, symbool voor het bloed van Jezus en Zijn liefde, om de geknakte prikker en de spijker. Zo werden de geknakte stokjes, wij, weer recht dankzij de liefde en genade van Jezus.

'Ik wil vrij zijn, licht, vreugdevol, zorgeloos, vervuld door Uw liefde, Uw Geest.'

Deze mooie uitspraak kwam ik deze week tegen:

Life isn't about waiting for the storm

to pass. It's about learning to dance

in the rain.

'Ik wil Uw liefde delen, Ik wil Uw zaad zaaien.

Ik wil Uw hart verblijden.'

Deze week bezocht ik een Vrouwenochtend waarin de spreekster deelde over wat zij over genade had ontdekt. Ze was christelijk opgevoed, had heel haar leven al van God gehouden en was altijd dienstbaar aan Hem geweest. Ze wilde God verblijden met haar goede werken. Maar niet alleen dat, ze wilde Zijn liefde verdienen door haar goede werken. Onlangs ontdekte ze, toen ze door een moeilijk tijd ging, dat ze Gods liefde niet kon of hoefde te verdienen, want Hij schonk haar Zijn liefde puur om het feit dat zij zijn dochter is.

Je bent mijn dochter, ik hou van je!

Ik hou van je, omdat je Mijn dochter bent. Punt.

Genade

'Ik wil van U leren, U ontmoeten.'

Ik las een aantal mooie zinnen in bovenstaand boekje die het overdenken waard zijn:

'Tijden van afzondering om te rusten gaan altijd vooraf aan nieuwe wonderen.'

'In lichamelijk rust is vernieuwing van geestelijke kracht gelegen.'

'Voortdurende activiteit behoort niet tot het plan van de Vader.'

'Zoek niet naar werk dat je voor Mij zou willen doen. Maak de gelegenheden nooit zelf. Leef met Mij en voor Mij.

Ik doe het werk en schep de gelegenheden.'

uit: Jezus Spreekt

Shalom!

maandag 23 april 2012

Geduld

Ik was al een tijdje op zoek naar een Letterbak. Vorige week vond ik er een op Marktplaats. Yes!

Ik had namelijk een creatief idee :-)

Ik wilde de Letterbak schilderen en de achterwand beplakken met mooie papiertjes. Bij de Action sloeg ik mijn slag qua mooie papiertjes en een handige papiersnijder.

Toen kon het 'grote ontwerpen' beginnen.

In eerste instantie viel het niet mee om te kiezen tussen alle mooie patroontjes. Uiteindelijk besloot ik voor blauw/groen te gaan en toen werd het wat :-)

Ik werd steeds enthousiaster toen ik zag hoe het ging worden!

Met goede moed begon ik aan het minder leuke deel van de klus: schuren en verfen. Ik had de stille hoop dat de verf in een keer zou dekken, maar dat was niet het geval.

In mijn ongeduld - of was het enthousiasme? ;-)- bracht ik te vroeg een tweede laag aan, waardoor er allemaal lelijke bobbels ontstonden.

Er zat niks anders op dan de boel een beetje bij te schuren en er nog een derde verfronde tegen aan te gooien.

Over het eindresultaat ben ik zeer tevreden!

Het is geworden wat ik voor ogen had.

Het enige jammere vind ik dat ik ongeduldig ben geweest tijdens het verfen...

... waardoor er hier en daar een rare bobbel is ontstaan (zie foto hieronder)...

... aan de andere kant is het een mooie reminder aan het feit dat 'geduld een schone zaak' is...

Hoe vaak gedragen we ons tegenover God niet als
ongeduldige kinderen?
(of enthousiaste? ;-))

Willen we op zijn plan vooruit lopen? Met zevenmijlslaarzen aan op de eindbestemming arriveren?

Terwijl we in de tijden dat we geduldig zijn de beste lessen leren.

Leren trouw te zijn in de kleine dingen,
Leren volharden wanneer het moeilijk is,
Leren God boven al onze dagelijkse beslommeringen te plaatsen,
Leren Hem te zien in iedere kleine en grote zegening,
Leren Hem elke dag te zoeken,
Leren tijd met Hem prioriteit te geven,
Leren Zijn Woord dagelijks te lezen en te overdenken,
Leren liefdevol te zijn en te blijven
wanneer mensen ons teleurstellen,
enzovoort..

Dit las ik vanmorgen over 'geduld' in mijn Bijbel:

'Patience is not just the ability to wait; it is the ability to keep a good attitude while waiting.'

life point - Joyce Meyer

( Vertaling: Geduld is niet alleen het vermogen om te kunnen wachten, maar het is het vermogen om een goede houding te houden tijdens het wachten.)

vrijdag 13 april 2012

Hart

Mijn hart huilt om deze wereld.

Ik haat onrecht, Mijn troon is gebouwd op gerechtigheid en liefde.

Ik zoek dienaren die de tijd nemen om voor Mijn troon te knielen,

in Mijn liefdevolle aanwezigheid leren wie ze zijn in Mij.

Aan hen wil Ik Mijn gebroken hart openbaren,

met hen wil Ik Mijn tranen delen.

Mijn verbolgenheid wordt hun verbolgenheid,

Mijn verdriet wordt hun verdriet,

Mijn tranen hun tranen.

Ik wil bewogen harten scheppen.

Ik wil bewogen harten aansporen tot daadkracht.

Ik heb jullie nodig om de tranen te wissen van hen die leven in deze duistere wereld, die ronddolen in het donker.

De velden zijn rijp om te oogsten, maar er zijn weinig arbeiders.

Mijn hart breekt.

Ik kan het niet verdragen.

Wanneer komen Mijn kinderen tot inkeer?

Wanneer leren ze om te zien met Mijn ogen?

Kom tot Mij.

Ik wil Mijn geheimenissen met je delen.

Ik heb je nodig.

'Doen wat U vraagt'

-schrijvers voor gerechtigheid-

Hoelang nog ligt niemand wakker van het onrecht dat gebeurt?

Hoelang nog gaan we voorbij aan wat er om ons heen gebeurt?